พาละตินเที่ยวสกล...ตอนความงามจากน้ำมือ(ศูนย์ศิลปาชีพกุดนาขาม)และกลองเส็ง

อ้างอิงจากบล็อกก่อนค่ะ เชิญชมตามลำดับนะคะ อิอิ ละตินมาเที่ยวสกลนคร...ตอน ของฝากเป็นหมากเม่า(คลิกที่นี่) ละตินมาเที่ยวสกล...ตอนความประทับใจในหมู่บ้านวัฒนธรรมผ้าย้อมคราม(คลิกที่นี่) ก่อนจะไปชมตอนถัดไป ขอหาเสียงสักเล็กน้อยค่ะ อินเทรนๆ ฮี่ๆ โหวตได้ทุกวันไม่มีวันหยุดนะคะ  ขอบคุณค่าา วันเดียวกันหลังจากที่เราไปชมหมู่บ้านพันนาที่น่ารักแล้ว ตอนบ่ายเราจะไปศูนย์ศิลปาชีพกุดนาขามค่ะ ข้อมูลสำหรับนักท่องเที่ยวค่ะ ศูนย์ศิลปาชีพบ้านกุดนาขาม ซึ่งเป็นที่ตั้งของศูนย์ศิลปาชีพบ้านกุดนาขามที่เป็นแหล่งผลิตศิลปหัตถกรรม เครื่องปั้นดินเผา การแกะสลักไม้ การทอผ้าไหม มีห้องแสดงการปั้นเขียนสี แสดงผลิตภัณฑ์ ฝีมือในการผลิต ออกแบบสวยงามมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว เป็นที่ชื่นชอบของผู้ที่นิยมใช้ของไทย ผลิตภัณฑ์จากศูนย์ได้นำมาจัดแสดงให้ชม และจำหน่ายในงานนิทรรศการที่เกี่ยวกับสินค้าของที่ระลึกประจำจังหวัด รวมทั้งงานออกร้านในเทศกาลต่าง ๆ ในต่างจังหวัด และในกรุงเทพฯ เปิดให้เข้าชมตั้งแต่เวลา 08.00-16.30 น. ทุกวันอังคาร-วันเสาร์ ข้อมูลเพื่อการเดินทางไปศูนย์ส่งเสริมศิลปาชีพบ้านกุดนาขาม อยู่ ในท้องที่บ้านกุดนาขาม ตำบลเจริญศิลป์ อำเภอเจริญศิลป์ เดินทางไปตามเส้นทางสายสกลนคร-อุดรธานี ทางหลวงหมายเลข 22 ระยะทาง 84 กิโลเมตร ถึงอำเภอสว่างแดนดิน แยกขวาเข้าเส้นทางหมายเลข 2091 และแยกซ้ายเข้าเส้นทางหมายเลข 2280 เป็นเส้นทางสู่อำเภอเจริญศิลป์ ไปอีกประมาณ 23 กิโลเมตร การเดินทางสะดวกมาก source:http://www.thaitambon.com/Tambon/tcommdesc.asp?sme=0112237221&ID=471602 :::::::::::::::::::::::::::::::::::: ชม presentation แนะนำก่อน โดยพ.ต.กมล ทองสุ หน.ชป. ศูนย์ส่งเสริมศิลปาชีพ แต่ก่อนที่นี่เคยเป็นเขดพื้นที่สีเหลือง เกือบจะแดงคอมมิวนิสต์แล้วละ ประชาชนก็ยากจนมาก สมเด็จพระนางเจ้าฯ พระราชินีก็เลยทรงมีพระราชดำริให้จัดตั้งศูนย์ศิลปาชีพขึ้น กลุ่มSMEs ละตินงงมาก ที่จุดประสงค์ของศูนย์นี้ไม่ได้เพื่อ Maximize Profit หรือไม่ได้มุ่งหวังผลกำไร แต่เพื่อพัฒนาคุณภาพชีิวิตชาวบ้าน Maximize the quality of the people's life สิบกว่าปีที่นี่ ศิลป ทำให้เกิดอาชีพค่ะ เย็บผ้า ทอผ้าไหม แกะสลักไม้ zooom วาดภาพ ปักผ้า เราก็ปล่อยไก่ ถามวิทยากรว่า ไม่เห็นมีคนพิการเลยนี่คะ ทุกคนดูปกติดี พี่เค้ากระซิบบอกว่าพี่ผู้ชายที่วาดรูปเค้าเจออุบัติเหตุ ดอกไม้ประดิษฐ์ก็สวยมากๆ ทำกลีบดอกไม้เองเลย อันนี้น่าจะเป็นกลีบบัว เสร็จแล้วก็ได้เวลาช้อปปิ้ง(อีกแล้ว) ค่ะ คืนสุดท้ายเรามีกิจกรรมเลี้ยงส่ง ก็แนะนำตัว ตัวแทนแต่ละประเทศ ลืมเล่า..ว่ามีจนท.และนศ.แลกเปลี่ยนจากจีนของม.หอการค้า เจ้าภาพจัดงานด้วยค่ะ การแสดงของนักเรียน แล้วก็ศิลปินดีเด่นประจำจังหวัด เป็นคนตีกลองโบราณแบบภูไท คนสุดท้ายของประเทศแล้วค่ะ อ.สุขสันต์ สุวรรณเจริญ เอาความรู้เพิ่มเติมเรื่องการเส็งกลองมาฝากค่ะ    กลองเส็งในที่นี้คือกลองที่ขุดด้วยไม้ ลักษณะปากกว้างก้นเล็ก ใช้หนังวัวหรือหนังควายแล้วแต่ความนิยมขึงหน้ากลองและก้นกลอง การเร่งให้หนังกลองตึงทำโดยการเร่งหรือคลายเชือกหนังที่ร้อยโยงแผ่นหนัง ส่วนวิธีการแข่งขันนั้นใช้วิธีนำกลองทั้งคู่ขึ้นไม้ขาหยังหันก้นกลองทั้งคู่ เข้าหากัน ใช้ไม้โหมกระหน่ำด้วยแรงข้อและแขน ด้วยเหตุนี้กลองนี้ จึงแตกต่างจากกลองเส็งที่กลองหรือวางกลองโดยการนอนกับพื้นแล้วใช้ฆ้อนหรือ มือตีหน้ากลอง กลองเส็งดังกล่าวเท่าที่พบเห็นในจังหวัดสกลนครและจังหวัดใกล้เคียงมี ๓ ขนาดคือ 1.   กลองกิ่ง หรือ บางแห่งเรียกว่ากลองจิ่ง เป็นกลองที่มีขนาดใหญ่ หน้ากลองกว้าง ประมาณ ๕๐ ซม. ก้นกลองกลองกว้างประมาณ ๒๐ ซม. กลองชนิดนี้นอกจากจะใช้ตีแข่ง ขันแล้ว ยังนิยมวางกลองนอนกับพื้นแล้วตีท่าทางต่างๆ ว่าลายกลอง 2.   กลองแต้บ หรือ กลองแตบ หรือบางแห่งเรียกว่ากลองแต้ เป็นกลองขนาดกลางหน้า ประมาณ ๓๐ ซม. ก้นกลองกว้างประมาณ ๑๐ – ๑๕ ซม. 3.   กลองแตบ หรือ กลองแซ่ เป็นกลองที่มีขนาดเล็กกว่ากลองแต้บ ไม่นิยมนำมาเส็งเท่า กลองแตบ การเส็งกลอง คำว่า “เส็ง” แปลว่าการแข่งขัน ก ารเส็งกลองคือการแข่งขันหรือประกวดตีกลองนั่นเอง กีฬาเส็งกลองในปัจจุบันจัดขึ้นในเทศกาลงานบุญไม่มากนัก หากไม่สนับสนุนฟื้นฟูขึ้นมาแล้ว กีฬากลองเส็งก็อาจหมดไปเช่นเดียวกับกีฬาพื้นบ้านหลายสิบชนิดที่มีเขียนไว้ใน หนังสือเก่า โดยข้อเท็จจริงการเส็งกลองช่วยสร้างความสามัคคีในหมู่ชาวบ้านเป็นอย่างดี เพราะต้องมีการฝึกซ้อมและเข้าแข่งคณะหรือทีละหลายคน ในด้านสุขภาพร่างกาย ผู้ตีกลองเส็งต้องมีกำลังแขน ข้อมือและความทรหดอดทนเป็นเลิศจึงสามารถเอาชนะคูต่อสู้ในแต่ละรอบได้ นอกจากนี้การเส็งกลองยังช่วยให้มีน้ำใจนักกีฬา รู้แพ้ รู้ชนะ และมีเพื่อนฝูงต่างหมู่บ้านอีกด้วย ประเพณี “เส็งกลอง” เป็นหนึ่งในหลากหลายประเพณีที่ชาวอีสานในบางท้องถิ่นยังคงปฏิบัติ ยึดมั่นเป็นเกมกีฬาสร้างความบันเทิง และความสามัคคีให้เกิดกับสังคมตัวเอง เช่นเดียวกับประเพณีแข่งเรือ การแข่งขันชักว่าว การแข่งขันวิ่งควาย ฯลฯ คำว่า “เส็ง” เป็นภาษาท้องถิ่นของชาวภาคตะวันออกเฉียงเหนือ มีความหมายว่า ประลอง หรือ แข่งขัน ประเพณี “เส็งกลอง” มักจะนิยมเล่นหลังจากเก็บพืชแล้วในแต่ละปี ส่วนมากจะประมาณตั้งแต่ เดือนสามถึงเดือนหก โดยจัดให้มีการเส็งในงานบุญต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นบุญเดือนสาม ตรุษสงกรานต์ จนกระทั่งบุญบั้งไปไฟหรือบุญเดือนหก http://province.m-culture.go.th/sakonnakhon/kongseng.html เสียดาย เอมหวานเป็นพิธีกร เลยไม่ได้อัดวีดีโอมาให้ดูกัน รำวงหมู่ปิดท้าย ถ่ายรูปหมู เอ๊ย หมู่ค่ะ พรุ่งนี้(10/9/10)พวกกลุ่มนักธุรกิจกลุ่มนี้จะออกเดินทางแต่เช้า ไปถึงกทม.ก็เย็นๆ เป็นอันจบงานอาสาสมัครของเรา นานๆจะมีกิจกรรมได้ฝึกภาษาบ้าง ได้แลกเปลี่ยนวัฒนธรรมด้วย ยอมรับว่า นี่คือครั้งแรกที่ได้รู้จักเพื่อนชาวละตินอเมริกา ทวีปทีเรายังไม่เคยไป และไม่รู้จักมากนัก แต่เท่าที่ทราบจากเพื่อนๆกลุ่มนี้ เค้าสนุกสนาน เป็นกันเองเหมือนคนไทยเลย สิ่งที่ภูมิใจยิ่งกว่าของการเป็นคนไทย คือ การที่พวกเค้าออกปากชื่นชมวัฒนธรรม และสิ่งดีๆของเรา คนไทยเองเสียอีกที่ไปภูมิอกภูมิใจกับวัฒนธรรมประเทศอื่น จนลืมไปว่า เพราะสิ่งดีๆที่เรามีต่างหากที่ทำให้เรายืดอกได้และมีวันนี้ สุดท้ายแล้ว...สิ่งที่ดีที่สุด คือ การเรียนรู้อนุรักษ์ และพัฒนาวัฒนธรรมของเราให้ยั่งยืน เพราะขึ้นชื่อว่าวัฒนธรรม ก็ไม่ใช่จะรักษาอย่างเดียว ต้องสามารถดัดแปลก ประยุกต์ได้ เหมือนกับภาษาที่ปรับและเปลี่ยนไปตามยุคสมัยได้เช่นกัน เอนทรี่นี้มาหนัก เพราะคันปากอยากเล่าเรื่องปราสาทผึ้ง ที่เพิ่งจะผ่านพ้นไปเสียเต็มแก่แล้วค่ะ ขอบคุณกรอบจากคุณกุ้งค่ะ http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=kungguenter&month=01-2009&date=18&group=23&gblog=103